தென் கொரியா, ஆறு நாட்கள் மற்றும் நான் (பகுதி 5)

பாங்காக் ஏர்போர்ட் ஆகட்டும் அல்லது கொரியாவின் சியோல், செங்க்வான் நகரங்களாகட்டும், நான் பார்த்த வரையில், துப்புரவுத் தொழிலாளர்கள் (ஆண் பெண் இரு பாலரும்) "நான் ஏழையாக இருக்கலாம். ஆனால் இது என் தொழில், கண்ணியமான ஒன்று" என்ற உணர்வு வெளிப்பட சுயமரியாதையுடன் தன் வேலையைப் பார்க்கிறார்கள்.(கிட்டத் தட்ட McDonalds இல் பணி புரியும் ஸ்வீப்பர் இளைஞர்களைப் போல்). நம்மைப் போல் சில தொழில்களைத் தாழ்ந்தவை என்று முத்திரை குத்தி அதனை அவர்களையும் முழுமையாக நம்பச் செய்து கூனிக் குறுக வைக்கும் கொடுமை அங்கு தென்படவில்லை.

'முன்னே பின்னே செத்தால்தான் சுடுகாடு தெரியும்' என்பது போல் சில உன்னதமான முதல் முறைத் தவறுகளைச் செய்தேன். கொண்டு போன மொத்த ரூபாயையும் டாலராக மாறி, மறுபடியும் அவற்றைக் கொரியன் வோனாக மாற்றித் திரும்ப வருகையில் மிச்சம் இருந்தவற்றை டாலராகவும் கடைசியில் ரூபாயாகவும் மாற்றியதில் கிட்டத்தட்ட 700 ரூபாய் கமிஷனிலேயே போனது! நண்பர்கள் சிலர் என்னிடமிருந்து வோன் பெற்றுக் கொண்டு டாலர் கொடுத்ததால் நஷ்டம் இந்த அளவோடு போயிற்று!

ஆறு நாட்களில் ஒரே ஒரு கொரிய வார்த்தைதான் கற்றுக் கொண்டேன் . "கன்சாமிடா " ('கந்தசாமிடா' போல் இல்லை ?!) என்றால் 'நன்றி' என்று அர்த்தம் . கன்சாமிடாவில் 'டா' வைக் கொஞ்சம் இழுத்துச் சொல்ல வேண்டும். பிளைட்டில் உள்ளே நுழையும்போது நம்மை வரவேற்கும் ஏர் ஹோஸ்டஸ் 'லப்ப லப்பா ' என்று ஏதோ சொல்கிறார் . கொரியன் மொழி தெரிந்தவர்கள் விளக்குங்கள் !

'கிம்' என்ற குடும்பப் பெயர் மிகவும் அதிகம் புழங்குகிறது . தெருவில் போகும் போது "Mr கிம் " அல்லது "Mrs கிம்" என்று குரல் கொடுத்தால் நிச்சயம் நூறு பேராவது திரும்பிப் பார்ப்பார்கள் !

தொடரை முடிக்கும் முன் ஒரு கொசுறுத்தகவல்! நான் போயிருந்த செங்க்வான் (பூசான்) நகரிலிருந்து ஜப்பானில் உள்ள, அணுகுண்டு விழுந்த (அது தானாகவேயா விழுந்தது?!) நாகசாகி கடல் தாண்டி சில நூறு கி.மீ. தூரம்தான்!

சினிமா விரும்பி